IN ONE'S HEART OF HEARTS

Chciałabym być dobrym człowiekiem. Czy nim jestem? Nie wiem. Trudne pytanie. Nie mnie to oceniać i myślę, że każdy zdrowo myślący powinien sobie na nie odpowiedzieć w głębi duszy tak samo. Nie wybielajmy się na pokaz. Nikt z nas nie jest idealny i bez problemu odnajdzie w pamięci sytuację, którą nie powinien chwalić się przed kimkolwiek. Znacznie łatwiej jest przecież burzyć niż budować, szkodzić niż pomagać i nienawidzić niż kochać. Choć nie chcemy - ranimy innych. Jesteśmy tylko ludźmi. Popełniamy błędy. Z jednych zdarzeń wyciągamy wnioski, z innych powinniśmy. Nawet jeżeli chciałabym żyć tak, aby nikt przeze mnie nie płakał, to po prostu niemożliwe. Kiedyś dzieliłam wszystko na czarne i białe. Z każdej sytuacji widziałam rozwiązanie. Z wiekiem i czasem los weryfikuje nie tylko dojrzałość, ale i świadomość. Cza­sem nasze życie staje się jak bar­wna baj­ka, cza­sem jak sza­ry dra­mat, a cza­sem jak zwykła biała kartka. Zaczynamy mimowolnie widzieć odcienie szarości. Dotykają nas sytuacje, z których nie ma jednego, słusznego wyjścia, "które z jednej strony skłaniają nas do długiej i głębokiej refleksji, a z drugiej potęgują milczenie. Przez głowę przewijają się tysiące myśli, ale chcąc je wypowiedzieć i ułożyć w jakieś logiczne zdanie, zwyczajnie brakuje nam słów. A może nie tyle brakuje, co wszystkie wydają się być puste, mało odpowiednie i w obliczu danego zdarzenia - dość byle jakie."